Hilarem cz.3

Wzrok mój i ojca. Patrzeliśmy na siebie w milczeniu.

- Wyjdź - usłyszałem jego głos.

- Co proszę? - nie bardzo wiedziałem o co mu chodzi.

- Wyjdź, muszę porozmawiać z twoją matką - dodał szybko, nadal na mnie patrząc.

- Idź do An. - chwilową ciszę przerwał głos matki - Chyba macie sobie nieco do wyjaśnienia - uśmiechnęła się delikatnie. An? Pewnie chodziło o Angel, westchnąłem cicho i ruszyłem ku wyjściu z jaskini. Czułem jak ojciec odprowadza mnie tym swoim niecodziennym wzrokiem. 

Nie planowałem iść do tej całej An, nie w smak były mi rozmowy z płcią przeciwną, zwykle nie wiedziałem jak zacząć. Początek chyba zawsze sprawiał mi problemy. Ruszyłem przed siebie, wyczułem woń wody, lekko spragniony udałem się w jej kierunku. Nie wiem czy to przeznaczenie, czy pech, ale i ona udała się na brzegi tutejszego jeziora. Zauważyłem ją dosyć późno, wybiegła z zarośli. Chcąc nie chcąc musiałem przyznać, że widok był niecodzienny. Dookoła jej szaro-błękitnej sierści unosiły się jakby smugi czegoś ... no właśnie. Czego? Spojrzałem za nią. Zwolniła nieco i zatrzymała się przed samą taflą wody, usiadła. Ciekawość. To chyba jedna z kolejnych moich cech. To ona skierowała moje łapy w stronę wilczycy, zatrzymałem się kawałek za nią.

- Co to? - zapytałem prosto z mostu. Odwróciła łeb wyraźnie zmieszana. Nic nie odpowiedziała, spojrzała tylko w taflę wody. Rozejrzałem się dookoła i przybliżyłem do niej. Chrząknąłem. - Co to? - powtórzyłem pytanie, ale i teraz nie usłyszałem odpowiedzi. Hmm... Gdybym miał ręce to podrapałbym się w takiej chwili po głowie. Ale co tam, usiadłem obok niej, spojrzałem na sierść wilczycy. - Co to? - przechyliłem łeb na bok i patrzyłem na nią. Usłyszałem cichy chichot, a zaraz po tym zobaczyłem na jej pysku lekki uśmiech, który powiększał się coraz bardziej. Zgłupiałem, ale dla niepoznaki po prostu się uśmiechnąłem. 

- Nie wiem o co chodzi, nie wiem czemu mnie nie pamiętasz, ale ja pamiętam ciebie bardzo dobrze - uśmiechnęła się i spojrzała na mnie, miała bardzo ładne oczy - i widzę, że nadal nie zdajesz sobie sprawy jak pocieszny jesteś - uśmiechnęła się szerzej. Wzruszyłem barkami.

- Możliwe - uśmiechałem się nadal, ale przysunąłem nieco niżej - Ale to nadal nie wyjaśnia co lata dookoła ciebie - zaciekawiony przyglądałem się wędrującym po jej sierści pasmom błękitu. Po jej minie stwierdziłem, że chyba spodziewała się nieco innej odpowiedzi, ale jednak utrzymywała uśmiech.

- Powietrze. Nic nie pamiętasz? - zmrużyła lekko oczy.

- Skoro już pytasz to kompletnie nic, podpadła mnie amnezja - zdziwiła się jeszcze bardziej. - Dlaczego dookoła ciebie unosi się powietrze i czemu je widzę? - zapytałem szybko, żeby w jej głowie nie namalowały się jakieś pytania. Zaśmiała się lekko.

- Ty masz zdolność upodobnienia do roślin, a ja zdolności powietrzne - z uśmiechem wstała, cofnęła się nieco i z rozbiegu wyskoczyła w górę, wiatr poniósł ją dużo dalej niż zwykłego wilka, unosiła się niczym płatek białego kwiatu opadającego powoli na ziemię. Wyglądało to niezwykle zjawiskowo, uroku dodawały obłoczki powietrza krążące, teraz szybciej, przy jej sierści. Uśmiechnąłem się zachwycony tym widokiem. Wilczyca wylądowała blisko mnie i usiadła.

- Ślicznie wyglądałaś - posłałem jej ciepły uśmiech, chyba troszkę się speszyła. Wtedy dotarło do mnie jak bardzo pasuje jej to imię.

- Jak zwykle szczery i bezpośredni - uśmiechnęła się, jednak wydawało mi się, że chciała ukryć ten uśmiech.

- Skąd wiesz, że jak zwykle? - ponownie przekręciłem łeb na bok i patrzyłem na nią zaciekawiony.

- Byłam twoją dziewczyną Hil - spojrzała na mnie smutno. Poczułem lekkie ukłucie w środku, nie podobało mi się to uczucie, ale jak zwykle nie miałem pojęcia jak ono się zwie. Milczeliśmy chwilę.

- Skoro ją byłaś... - odezwałem się naglę i spojrzałem na nią - skoro ja byłaś to może trochę mi opowiesz? - wypaliłem nagle.

- Opowiesz? - zmieszana spojrzała na mnie.

- No tak, może i ty pomożesz mi odkryć rąbek tajemnicy? - uśmiechnąłem się.

- No nie wiem - spojrzała smutno w ziemię.

- Proszę, chciałbym wiedzieć jak ty mnie widziałaś, nie tylko rodzice - dodałem bardziej do siebie.

- Dobrze... Opowiem ci, ale to może trochę boleć - westchnęła.

- Boleć? 

- Nie ciebie Hil, nie ciebie... - dodała z delikatnym uśmiechem.

CDN.

Kolejne foto dla pobudzenia wyobraźni: Angel

 

"Sen majowy przyśnił się po latach".

Mai Fleur 

Majowy Kwiat 

Wilk 

Samica 

Route by Tatchit (Mam zgodę.) 

Charakter: Zawsze stara się zrobić dobre wrażenie i instynktownie zabiega o sympatię innych. Choć uchodzi za typ towarzyski, woli obserwować, wsłuchiwać się w rozmowy i subiektywnie oceniać wszystko w swojej głowie, niż bezpośrednio uczestniczyć w konwersacji. Swoją opinię wyraża tylko wtedy, kiedy uznaje to za stosowne (co ma miejsce najczęściej właśnie wtedy, kiedy nie powinno). Lubi, gdy pojedyncze osoby poświęcają jej trochę uwagi, ale nie ma potrzeby wiecznego bycia w centrum zainteresowania, wręcz przeciwnie. Gdy dookoła dużo się dzieje po prostu siada z boku i patrzy, a później rozmawia z samą sobą i dochodzi do dziwnych wniosków, które odpowiadają tylko jej, i których lepiej nie rozgłaszać. Plotkarą nie jest, czasami zdarzy jej się puścić parę z ust, ale intencje ma naprawdę dobre i potrafi wysłuchać potrzebującego, zdesperowanego samobójcy, który musi się wygadać chociażby przypadkowo napotkanej osobie. Czasem lubi być sama, czasem nie może tego znieść, humory ma zmienne jak pogoda wiosną i nie ukrywa tego. Nie jest specjalnie tajemnicza, wszystko ma przeważnie wypisane na pysku. Zdecydowanie zbyt szybko uzależnia się od większości osób, a kiedy zdaje sobie z tego sprawę zaczyna się robić poważniejsza, niż zwykle, zamyślona, nieobecna. Ale później spotyka na swojej drodze wiewiórkę, którą zaczyna gonić i zapomina o wszystkim, znowu jest sobą. Wbrew pozorom uwielbia kopać wgłąb swego umysłu, rozdrapywać stare rany (a zranić ją łatwo), używać zrozumiałych tylko dla siebie przenośni i filozofować. O niebie, o muchach, o piasku. Spokojna, opanowana, o alternatywnych poglądach na świat i życie. 

Umiejętności: Z biegiem lat opanowała sztukę zmiennokształtności, potrafi się przeistoczyć w popielicę, sowę,  pracuje też nad przemianą w człowieka. Czasem jeszcze zostaje jej wilczy nos, lub uszy, podobno całkiem uroczo to wygląda. 

Hierarchia: Uczeń Magii Ziemi

Trele morele.

Ja wiem, że uznacie mnie za upierdliwą osóbkę, ale...

CO Z MOIM POMYSŁEM NA KONKURS?

Error, chciałaś go chyba ulepszyć, ale nie dowiedziałem się na czym polega to ulepszenie, więc dopytuję teraz, tak publicznie heh.

Ostrzegam, nie odpuszczę. 

*szczerz*

Jedyny Słuszny Pan #3

Szkarada, jak co wieczoru udawała się na polowanie. Tak, polowanie. Pomimo tego, że kopytne gustują raczej we wszelkiego rodzaju roślinach, ona była wszystkożerna. Z biegiem lat utworzyła sobie taki jadłospis, bo gdzież zimą znaleźć zapasy 'zielonego'? Nie miała w zwyczaju przechowywać pożywienia, toteż szukała sikorek, kawek, a nawet sów.
Biegając tak po lesie w poszukiwaniu ptactwa natknęła się na miejsce ceremonii upamiętniającą Kitsune. Cicho i ponuro. Szara mgła spowiła otoczenie. Jednakże szkapa dostrzegła coś, co pomimo mroku wyróżniało się na śniegu. Chcąc przyjrzeć się tajemniczemu przedmiotowi podkłusowała doń. Nieufność nawet do rzeczy martwych kazała jej się zatrzymać na półtora metra od celu. Schyliła łeb i powoli zaczęła się zbliżać. W końcu była na tyle blisko, że mogła dotknąć tejże rzeczy chrapami. Materiał, a na nim ludzki zapach. Ludzkie dziecię. Zerknęła na ślady za kocem. Stopy, a obok towarzyszące ślady łap lisich i kocich. Szybko zapomniała o głodzie, była całkowicie zdezorientowana. Co człowiek robił na terenie Stada Nocy? Jeszcze tak młodego wieku. Mgła wydawała się gęstnieć, nie czekając ruszyła przed siebie galopem.

***
Będąc już nieopodal jaskini, ludzki zapach wydawał jej się natężać. Czyżby ktoś faktycznie zechciał się zaopiekować człowieczym stworzeniem? Przyspieszyła, mimo iż nienawidziła ludzi, za to co jej zrobili, ciekawa była, czy węch i wzrok jej nie omylił.
Zauważyła już płomień i zarys postaci przed nim zgromadzonych. Przeszła do kłusa, śnieg wymuszał unoszenie jej kościstych nóg nienaturalnie wysoko. Takim też tempem wbiegła do jaskini. Stukot jej kopyt spowodował zebranie na sobie wszystkich par oczu. Zatrzymała się i przeszywając każdego wzrokiem szukała tego, co wydawało jej się dziwne. I znalazła. Wbiła wzrok na otuloną w skóry dziewczynkę. Fuknęła znacznie się cofając. Usłyszała znajomy chichot Error. -Czy ty naprawdę myślisz, że taka mała istota mogłaby Ci coś zrobić? -lisica spojrzała na widocznie wystraszoną szkapę. -Skądże to małe ustrojstwo się tu wzięło? Ślady z miejsca pochówku Kitsune mnie tu przywlokły. -niepewnym głosem skierowała pytanie do Rudej. Ta jednak nie odpowiedziała. -Czyli się nie dowiem? -uniosła łeb i już z widocznie mniej wystraszonym wzrokiem spojrzała na lisicę. Error kiwnęła przecząco głową. -Przynajmniej na razie.
Niezadowolona z odpowiedzi Rudej ułożyła się przy ognisku odwracając od niego całkowicie łeb. Różne myśli zaprzątały jej umysł, jednak chyba najbardziej ta, że nie nasyciła dzisiaj swego żołądka. Z kaprysem na pysku oparła łeb o skalną posadzkę i przymknęła oczy. Nie na długo, gdyż wyczuła na sobie czyiś wzrok. Niezadowolona z tego faktu, że ktoś ją bacznie obserwuje otworzyła ślepia. Zdążyła zauważyć chowającą się w okrycie młodą damę. Prychnęła pod jej adresem. -Chyba nie masz zamiaru wystraszyć naszego gościa, BlackHollow? -usłyszała znajomy głos hybrydy wilka i smoka. Przeniosła wyraźnie niezadowolony wzrok na Setha, jednak nie odpowiedziała. -Dobrze by było gdybyś się w końcu na coś przydała, rusz upolować jakieś strawne dla niej ptactwo. Dziewczę pewnie jest głodne. Zjadła tylko jeden gęsi udziec. -wyraźnie poddenerwowana szkapa wstała na polecenie Setha, jeszcze raz spojrzała na wystraszone dziecię i wyszła z jaskini, aby zaszyć się w mroku lasu i znaleźć jakąś zwierzynę.




__________________________________________________________________
Kto wymyślił, żeby koń pisał opowiadanie, macie efekty, zepsułam wam zabawę. XD
Musicie wybaczyć mi wszelkie błędy stylistyczne, ortograficzne, interpunkcyjne, bo ostatnio nawet na lekcjach j. polskiego ledwo czego idzie się dowiedzieć.
A, no i książek też nie czytam, więc ciężko o plastyczny język użyty w opowiadaniu.

Tak, tak. Nic nie wniosłam do fabuły, bo wolę, żeby zrobiła to osoba o większej wyobraźni.
Więc ode mnie to tyle.

Aha i jeszcze jedno. Miało być ładnie, ale nie będzie, bo tablet posłuszeństwa odmówił ((: Tak to bym wam ilustracje nabazgrała.

Ogniska

Jako, że najprawdopodobniej nikt się tym nie zajmie to postaram się ja. Bo choć często bywały chęci do powrotu ognisk-zwykle na chęciach się kończyło. Jako, że z tego co wiem jestem największym nołlajfem to mogę się przydać. Nie wiem jak będzie z polowaniami, bo podobno bywały, ale różne gry można przywrócić. I nie tylko znane prawie wszystkim HOTN. Mogą być skojarzenia, wymyślanie wspólnych historii czy cokolwiek. Wszelkie pomysły mile widziane. Ja osobiście proponuję piątki, godzinę 18. Ale nie musi być konkretnie ta godzina. A zwykle właśnie w piątki ma się więcej czasu (bo później brak szkoły itd.). To również można ustalić wspólne.

EDIT.
http://188784.mojasonda.pl/   Tak będzie po prostu łatwiej.

Liczę na odzew z Waszej strony, Robaczki.

Serek.

Playlista

 Dobra. Czas dogadać kwestię playlisty. Jako, że nie da się jej edytować, a trzeba tworzyć od nowa, co jest trochę kłopotliwe, pragnę z całego serduszka, żeby każdy napisał pod tym postem swoje propozycje.
Polskie piosenki za bardzo rozpraszają, i im więcej wokalu, tym bardziej rozprasza.
To soundtrack gry, dla poczucia atmosfery, wiem, że każdy słucha czegoś innego, tu poproszę o utwory które są mało inwazyjne.
Piszcie też które z obecnych Wam się nie podobają.

Zaakceptowane;

Black Hollow

http://www.youtube.com/watch?v=4MLmdm3nKIs
http://www.youtube.com/watch?v=eEi2Ik3I-uohttp://www.youtube.com/watch?v=CsFi5prUKNQ
http://www.youtube.com/watch?v=CsFi5prUKNQ
Raksha

http://www.youtube.com/watch?v=vSkb0kDacjs

http://www.youtube.com/watch?v=ww8wqEgFIA8

http://www.youtube.com/watch?v=ww8wqEgFIA8

http://www.youtube.com/watch?v=E5_xb522jEo

http://www.youtube.com/watch?v=6QibzE9I6pU

http://www.youtube.com/watch?v=7CXGG3_prGA

http://www.youtube.com/watch?v=HAdXWM1btG4

http://www.youtube.com/watch?v=ZaLQ7ME00XY

Baru

http://www.youtube.com/watch?v=u5FyRZbqfeM

http://www.youtube.com/watch?v=imamcajBEJs

Piszcie.

(Seth, proszę o weryfikację.)

Dziewięćdziesiąt trzy dni #3

Ktoś kiedyś opowiadał historię o pustelniku z gór, który miał moc i potęgę, by wyciągać z opętanych wszelkiego złego ducha, który na zawsze znikał i więcej nie nękał nikogo. Opowiadali, a coraz to więcej przychodziło, by się upewnić, że żaden demon nie pląta się wśród ich własnych myśli.

Ale z czasem nie wracali.

Nazywano go tak, jak kto chciał. Pustelnik, Podróżnik, Niemowa, Mrok, nieważne. Osnuty wśród ciemnych pnączy ciemnego lasu, gdzieś, gdzie ani jeden promień złotego słońca nie docierał ani o wschodzie, ani za dnia, ani jego schyłku. Drogę do niego wskazywali ci, którzy od niego wracali.

Dlatego tak wielu nie wiedziało, gdzie iść. Nie było nikogo, kto by wskazał ścieżkę przez gnijące ścierwo lasu, którego elementem stał się Pustelnik, Podróżnik, Niemowa.

Już nie jest tym, który miał spłonąć wraz z matką, ani ten, którego mieli oddać śmierci, by nie wyjawił żadnego sekretu. Przebolał to wszystko, mimo, że nie pamiętał, by kiedykolwiek te zdarzenia miały miejsce.
Okrutny świat, który nie pozwala pamiętać.

Jak instynkt przetrwania - Wybierał któreś z Dusz w jednym ciele, by się pożywić. Jednym razem trafiał w Demona - innym chybiał. Tragiczne konsekwencje niewprawnego oka.

Napiętnowany przez los, którego sobie nie życzył, kolejny raz zapominając o tym, kim był, ruszył w dalszą drogę jako ktoś, kogo nie znał. To pewnie postać tragiczna, jednak nie wzbudza niczyjego współczucia...

Złodziej Dusz.

Po dziewięćdziesięciu i jednym dniu wybudził się wreszcie. Nie jako jeden z dziewięćdziesięciu trzech, a jako ten, którym się narodził. Ubiegł się, by jego skrucha dosięgła Dusz, które niesłusznie zabił, a które pożarł i posiadł na własność w sobie.

"Who will tell the story of your life?" Cz.2

 Wiatr delikatnie wygrywał swą melodię, porywając do tańca zielone liście i niosąc ze sobą muzykę lasu.  Ptaki świergotały w koronach drzew, a zwierzęta przechadzały się po zielonych łąkach i sobie tylko znanych ścieżkach.  Ogromny, mieniący się w blasku słońca las, szumiał nieśmiało, jakby chcąc dołączyć się do melodii wygrywanej przez wiatr. Gdzieś w jego głębi płynął bystry potok, śpiewając swą własną piosenkę i dając ukojenie dwóm podróżnym.

 Mrok powoli ogarniał świat, kiedy słońce powoli zachodziło by ustąpić miejsca księżycowi. Białe rumaki potrząsnęły łbami, jakby słysząc coś niepokojącego, mimo iż las wokół nich był spokojny i cichy, a zwierzęta już z rzadka pokazywały się podróżnym.

 Akallabeth rozejrzała się, czując wokół dziwne napięcie, wydawało jej się, że przyroda zamarła, czekając na bardzo ważne wydarzenie. Spojrzała na chłopaka, który również rozglądał się wokół, nie wiedząc dokładnie co się dzieje.

  - Czujesz to? – zapytała drżącym głosem, jakby udzieliła jej się atmosfera oczekiwania.

  - Nie, nic nie czu… - Więcej nie usłyszała, bo wtem po ich prawej stronie coś zaszeleściło, a z korony wysokiego drzewa dobyło się ciche warknięcie.

 Dziewczyna z bijącym sercem odwróciła głowę i dojrzała jarzące się zielono ślepia ogromnego kota. Jego czarna sylwetka częściowo wydawała się rozmazywać pośród mroków wieczora, ale równocześnie wydawała się nad zwyczaj potężna, a białe kły lśniły złowieszczo. Między czarną panterą schowaną w gałęziach drzew a nieruchomą sylwetką białowłosej nie było żadnej przeszkody, kot z łatwością mógłby ją zabić. Akallabeth z fascynacją przyglądała się smukłej sylwetce i tym niezwykłym oczom, które zdawały się rozumieć wszystkie jej myśli, bardziej ludzkie niźli zwierzęce. Wtem, w chwili gdy napięcie już sięgało punktu krytycznego, gdy miało się rozstrzygnąć, co zrobi wielki kot, ten zniknął. Rozpłynął się w mroku. Ogromne zwierze zniknęło pomiędzy drzewami, pozostawiając po sobie tylko uczucie niedawnej grozy. Alcarin spojrzał na nieruchomą dziewczynę, nie mając pojęcia co spowodowało jej nagłe zatrzymanie. Białowłosa sama nie wiedziała co się stało, jednak niemal z żalem spoglądała w miejsce zniknięcia kota, jakby nagle utraciła coś bardzo cennego, jakąś ogromną szansę poznania czegoś nowego.

  - Wszystko w porządku? – Łagodny głos chłopaka wyrwał ją z tego otępienia i znów jej myśli powróciły na dawny tor. Spojrzała na niego z lekkim, przepraszającym uśmiechem.

  - Tak, po prostu trochę się zamyśliłam – skłamała gładko, odwracając zaraz wzrok i ruszając dalej zacienioną już nieco drogą.

 Alcarin odetchnął z ulgą, ponieważ jej dziwne zachowanie nieco go zaniepokoiło.

 - Za chwilę powinniśmy być na miejscu – powiedział, jeszcze raz zerkając na zamyśloną twarz towarzyszki.

 ***

 Świat powoli pogrążał się w mrokach wieczora, mimo że słońce ciągle dzielnie trzymało się nieboskłonu, niestety znikając już za linią horyzontu. Nocne zwierzęta budziły się do życia, przemykając między cieniami, czujnie przyglądając się dwóm postaciom na koniach. Powoli zmierzali wytyczoną im ścieżką, coraz bardziej zbliżając się do celu.  W końcu spomiędzy gęstych drzew wyszli na rozległą polanę rozciągającą się przed nimi, zalaną jeszcze ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Z ich prawej strony dobiegał tak znajomy dla ucha szum bystrego strumyka, który okrążał w tym miejscu dolinę i znikał w zachodniej ścianie lasu, daleko na wprost nich. Sześć niewielkich, drewnianych domków stało na lewym brzegu doliny, zataczając niewielki łuk, na którego końcu stał większy, również drewniany dom. W środku tego półkola można było dostrzec krąg ułożony z kamieni, w którym pewnie zwykle płonął ogień, a wokół niego ułożone ławy i stoły, jakby było to miejsce spotkań i zabaw. Przed nimi rozciągał się plac ćwiczeń.

 Akallabeth widok ten zaparł dech w piersi. Wreszcie czuła, że jest dokładnie tam, gdzie być powinna, gdzie od zawsze należała. Ostatnie, ciepłe promienie słońca spoczęły na jej bladej twarzy, gdy ciszę przerwał głos chłopaka.

 - Chodź, pokarzę ci gdzie możesz spać, a jutro trochę się rozejrzymy – powiedział ciepło, spoglądając na dziewczynę z uśmiechem, który odwzajemniła i pozwoliła się poprowadzić do jednego z drewnianych domków. 

***

 Jasne promyki, które zdołały przebić się przez cienką zasłonkę, wdarły się do wnętrza i pod powieki śpiącej białowłosej. Powoli przetarła oczy, rozglądając się po przytulnym wnętrzu, które tak przypominało jej dom Brethil, że niemal by uwierzyła, iż poprzedniego dnia wcale nie było. Podniosła się powoli, słysząc piękny śpiew ptaków i melodię lasu wygrywaną przez wiatr, który znów pewnie porwał do tańca wszystkie liście. Wstała i ubierając się uprzednio, wyszła na zalaną słońcem dolinę. Musiała zmrużyć oczy, czekając aż przyzwyczai się do jasności panującej na zewnątrz domku. Rozejrzała się powoli, dostrzegając kilka osób siedzących przy strumyku i paru znikających w północnej ścianie lasu naprzeciw niej. Wreszcie jej wzrok padł na dwie osoby siedzące na jednej z ław, jedną z nich rozpoznała. Alcarin rozmawiał z nieznaną jej rudowłosą dziewczyną, jednak gdy tylko zorientował się, że jest obserwowany, obrócił się i z uśmiechem zamachał do Akallabeth, zachęcając by do nich podeszła. Niepewnie zbliżyła się do owej dwójki, mimo wcześniejsze radości na myśl spotkania z innymi magami, teraz napadły ją wątpliwości.

  - No w końcu – odezwał się chłopak wesoło, zwracając się do białowłosej i wstając by ją powitać. – Spałaś prawie do południa.

Rzeczywiście słońce było już wysoko na nieboskłonie, w pełni oświetlając zieleniącą się polanę. Dopiero teraz dziewczyna mogła dostrzec piękno doliny, błyszczącą się srebrzyście nić strumyka i ciemną ścianę lasu.

  - Chciałbym, żebyś kogoś poznała – dodał po chwili i znów jej wzrok padł na nieznajomą, przyjaźnie uśmiechająca się rudowłosą dziewczynę.

  - Jestem Lithia, cieszę się, że w końcu zawitał do nas ktoś posługujący się tym samym co ja żywiołem.

  - Akallabeth... Twoim żywiołem jest ogień, tak? – Po raz kolejny radość i ciekawość wypełniła białowłosą, kiedy spoglądała na ledwie poznaną płomienną. Wreszcie znalazł się ktoś, kto mógłby ją nauczyć co nie co o  jej własnym żywiole.

  - Tak, raczej nie trudno zauważyć. – Lithia uśmiechnęła się, a w jej brązowych oczach pojawiły się wesołe iskierki. Wyciągnęła przed siebie dłoń, na której zatańczył płomyk zupełnie jak żywy.

 Akallabeth mimo wszystko poczuła zawód, chociaż wiedziała, że jej własny płomień był nienaturalny, miała nikłą nadzieję, że jednak inni magowie ognia też tak mają. Nie okazała jednak tego i uśmiechnęła się szeroko. Już chciała zadać pytanie, kiedy uprzedził ją zupełnie inny głos, który wywołał ciarki na jej plecach.

  - A więc w końcu ją przyprowadziłeś? – Obrócili się, a dziewczyna ujrzała wysoką, smukłą kobietę. Jej brązowe włosy spływały falami na ramionami, a oczy przeszywały duszę na wskroś, jakby czytając w najgłębszych zakamarkach umysłu. Nawet nie dała dojść chłopakowi do słowa, tylko zwróciła się do białowłosej.

  - Dobrze, chodź za mną, musisz poznać panujące tu zasady. – Odeszła w stronę większego, pomalowanego na biało domu, a Akallabeth razem ze złotowłosym podążyła za nią, wypełniona przez zupełnie sprzeczne odczucia i niepokojące myśli. Ta kobieta wzbudzała w niej respekt, ale równocześnie było w niej coś strasznego, czego jeszcze nie potrafiła określić.

CDN.

[Kolejna, na pewno nie ostatnia część. Odpowiadając na pytanie Lisbeth - tak, jest to jeden ze szczepów Stowarzyszenia Nocy, ponieważ, jak napisałaś, ich główna baza znajduje się w Górach Szarych. Mam nadzieję, że nie ingeruję zbytnio w fabułę, jeśli coś nie pasuje to pisz, zaraz to poprawię.]

Once, I was lost

http://www.youtube.com/watch?v=u4izoTTkhcw&list=PLB69395BD9D0BE7EC

Blada stópka zetknęła się z kojąco chłodnymi kafelkami. Drobna noga zadrżała, niepokojąco zbyt słaba by udźwignąć tak niewielki przecież ciężar dziewczyny. Blond włosy spływały lekko na jej ramiona, grzywka chaotycznie przysłaniała wyblakłe oblicze. Wypełniła płuca powietrzem, które niczym rozżarzony do rdzy węgiel poparzyło jej wrażliwe zmysły. Nie prosiła wcale o ten oddech.
- Pozwól mi. - Wyrzęziła, utkwiwszy zamglone spojrzenie wprost w ślepiach zwierzęcia naprzeciw.
Dziewczyna z każdym krokiem ku rudej istocie zdawała się coraz bardziej przypominać usychający płat kwiatu, którego kres zaznacza ścieżka usypana pyłem. Na delikatnych policzkach perliły się łzy. Lisica nawet nie drgnęła. Spojrzenie jej czarnych oczu lśniło władczością. Być może zamroczony wzrok płatał figle, a może na jej pysku faktycznie widniał zawadiacki uśmiech. Jęk wydarł się ze strapionego gardła a wiotka ludzka istota z całą swoją siłą ruszyła na przód.
- Cierp! Umieraj z tęsknoty! I zgnij wreszcie pośród wszystkiego co niszczysz! - Jej rozrywający krzyk obił się po ścianach, na co zwierz na krótko uniósł wargi, obnażając kły w akompaniamencie głuchego warkotu. Łkanie blondwłosej ucichło gdy tylko runęła na ziemię, a zarówno z jej nosa, ust jak i oczu trysnęła czarna, gęsta maź. Blady policzek przy zetknięciu z kojąco chłodnymi kafelkami naznaczył się szramą. Usta zastygły rozchylone, by toczyć wciąż  smar. Oczodoły, wytrzeszczone pustką dawały kolejny wylot substancji. Lekkie włosy zamokły, zlepiły się, przybrały kruczy odcień płynu w jakim tonęły.
Ruda cofnęła się z odrazą i przeszła obok bladej kręcąc pyskiem z dezaprobatą.
I wtedy dłoń lepka od mazi pomknęła ku lisicy, niedoczekanie, posunęła tylko paznokciami po kafelkach.
- Masochistka. Cholerna psychopatka katująca siebie samą. Nie uciszysz mnie, nie uciszysz siebie samej. - Charkot nie ustawał, ciemna masa wciąż wypływała z dziewczyny.

_____________________________________________________________________________
Tęsknię. Umieram z tęsknoty. Chciałabym ubolewać. Jakże pomocne jest odczuwanie.

Siedziała na wzgórzu. Pośród jaśniejącej swą wolą życia kiełkujących roślin, pośród rześkiego zapachu istnienia, pośród szumu traw, nieśmiałego ptasiego śpiewu i delikatnego, równomiernego oddechu wiatru. Słońce padało na jej bladą skórę, dbając by nie próbowała narzekać na zimno. Gdzieś przed nią przemknął motyl, niepozorny anioł roztańczony w połach wiatru. Patrzyła na wszystko to, czym natura usiłowała przekonać ją do swego piękna. Niczym szary, gryzący się z resztą element. Patrzyła i mimo tego, że w jej oczach błyszczały iskry, nie była w tanie zająć się cała płomieniem radości. Chłonęła piękno wokół, lecz coś broniło jej zachłysnąć się i odczuć. Jej zmysły wcale nie chciały pozostać na łące, myślami i własną osobą była zupełnie w innym miejscu. Jak zawsze. Czuła, jak ciemna smoła po brzegi wypełnia jej blade ciało.

once, I was lost

to the point of disgust

I had in my sight

lack of vision

lack of light

I fell hard

I fell fast

mercy me

it'll never last

Mapa 2

1. Brama obrośnięta bluszczem.

2. Główna polana [ flash-czat ].

3. Palenisko.

4. Jaskinie.

5. Jezioro.

6. Las liściasty.

7. Las iglasty.

8. Wodospad.

9. Las Śmierci.

10. Las mieszany.

11. Zastępcza polana [ spikeria ].

12. Góry.

Wszystkie komentarze mile widziane. No i chętnie dowiem się czy taka mapa wam pasuje.

Dziewięćdziesiąt trzy dni #2

Czujesz? Jak bardzo boli, kiedy stałocieplne ciało opiera się o zamrożoną ziemię?

On czuł. Chłód już wgryzł się w jego mięso, próbując na stałe zatrzymać przy sobie. Krew przetoczyła się przez każdą żyłę w bladej skórze, naznaczając swoją karmazynową sieć na całej jej powierzchni. Chyba jest jeszcze mały, bo jego kruche ciałko nie zdobione jeszcze śliską łuską, ani gęstą sierścią, a jego serce jeszcze nie okryte cierpieniem.

Nie rozumiał słów, które do niego kierowano z ust, ale rozumiał szepty, które prawiono mu z serca. Wciąż wypowiadające słowo, którego nikt nie może pojąć. Tam, gdzie leżał wszystkie gałęzie są suche, każdy liść leży na ziemi i jest szary, jak niebo, jak kora, jak unoszący się w powietrzu pył, jak oznaczone krwistą ścieżką ciało dziecka. Do dziś jest tam wciąż tak samo...

Otwarło oczy, jednak nie widziało tego, co było wokół. Bo tknęli go! Wilgotnym nozdrzem! Ktoś najpewniej przerwał umieranie, wydał rozkaz, by maleńki jeszcze cierpiał, nim odejdzie. By inni również cierpieli...

Tykiet, co "Nic nie znaczy". Powiedziano mu, że tak się nazywa, bo nic nie znaczy. Bo nikt nie zna jego matki, nikt nie widział ojca. Jest ich za mało, by tworzyli stado. Raptem kilka wilczych samców, a dwukrotna ich ilość jest samic. Żadne z nich nie było szlachcicem, żadne szlachcianką. Wszystkie miały brudną sierść, brudne kły, brudne namaszczenie, a to jemu mówili, że nic nie znaczy...

Tykiet przez kilka dni żył wśród nich. Odpoczywał sam, bo nikomu nic nie mówił, na nikogo nie spoglądał. Okryło go rzadkie włosie, jak innych brązowe i czarne, brudne. Nikt nie widział w nim żadnego pożytku. Woleli go zabić, bo mimo, że nabrał nieco siły, nigdy się nie bawił.

Mówiono, że jest chory. To sąd - Milczące dziecko to zły znak. Milczącemu dziecku trzeba przeciąć gardło, by nigdy nic nie mówiło. Może ma w sobie coś złego i nikomu nie może powiedzieć? To pomoc dla niego! - mówili - Nikomu nigdy nie wyda żadnego sekretu!

Nikt nigdy nie dowie się, jak wszyscy zginęli tego dnia.

Złodziej Dusz.

Po dziewięćdziesięciu dwóch dniach otworzył oczy. Nie jako jeden z dziewięćdziesięciu trzech, a jako ten, którym się narodził. Wrócił pamięcią do mordu, jaki wykonał na siedemnastu wilkach i wrócił tam, gdzie powinny być ich ciała, bo nikt ich nie pochował, by nad nimi się pochylić i pokutować. Seth Della San De'Kairn, czyli Seth Della, syn Ołtarza Spalonych Serc.

Powiązania: Cyane

"Ja dalej widzę krew boga"

Cyane

Samica | Czarna sierść i włosy | Białe ślepia

Zmiennokształtność | Długowieczność | Regeneracja

Oczy widzą w czerni, bieli i czerwieni.

Sporadyczne epizody jasnowidzenia i czytania w myślach.

Brak poczucia rzeczywistości.

Zaniki pamięci, mieszanie jawy ze snami.

✶

Always a riddle in the world she said
Always a riddle inside my head
Always a thing to wonder the way we come to be
Oh, it's a big old place for me, yeah, it's a big old world indeed
Everyone is killing me and everything conspires

- Labirynty odmętu,

- Co mówiłaś?

- Nic.

- Nic. - Brzęk tłuczonego szkła, lustro rozpadło się na kawałki. - Oczywiście, że nic. - Spojrzała na strugi karmazynowej krwi, lejące się z alabastrowej dłoni.

- Cyna, muszę już iść. Musimy się pożegnać.

- Nie rozumiesz. Nie możesz odejść. Nie możesz!

- Tak będzie lepiej.

- Nie! Nie mogę zostać znowu sama! Nie możesz mnie zostawić!

Ciało lisicy zaczęło rosnąć. Łapy wydłużyły się, ciało nabrało masy. Złapała poteżnymi szczękami wątłe ciało wilka. Zacisnęła. Strugi krwi polały się wokoło, tworząc karmazynową mozaikę na mlecznej połaci śniegu. Rozszarpała. Zabiła.

Stukot obcasów na bruku. Kobieta przemierzała szybkim krokiem ciemną alejkę. Wkroczyła w światło latarni. Przystanęła. Coś przykuło jej uwagę. Schyliła się, klękając na brudnej ulicy. Nie bacząc na to, że jej suknia tarzana jest w błocie. Sięgnęła kruchymi dłońmi do gołębiego truchła. Rozszarpany. Najprawdopodobniej przez bezpańskiego kota, jakich pełno biegało po mieście. Podniosła rozkładające się ciało, unosząc je nad ziemię. Patrzyła z fascynacją na rdzawe smugi krwi.

Samka o mlecznych oczach przestała się ruszać. Wbiła spojrzenie martwych oczu w potworę, a na jej pysku wykwitł obłąkańczy uśmiech. Wyrwała się, szarpnęła. Krew karmazynem rozlała się po miękkiej glebie, gdy Cyane odskoczyła od Zjawy. Gdy się odwracała, rany na jej szyi już zaczynały się goić. Oblizała pysk, błądząc spojrzeniem za rubinowymi kroplami, które jaskrawo mieniły się w jej oczach - oczach widzących jedynie w czerni, bieli i czerwieni.

"Mówi się, że dwójka Wybrańców postanowiła wstąpić w związek partnerski (prawdopodobnie Maria i Jean). Ponoć ich dzieci, Michele, Grace i Connor, wykazywały podstawowe zdolności magiczne. Michele została złożona w ofierze, gdy ukończyła ósmy rok życia. Potomstwo Grace także interesowało się magią i podobnie jak ona potrafiło opanować tę sztukę wskutek nauki. Okazało się, że zdolności te przekazywane są z rodzica na dziecko. Connor zginął podczas eksperymentu magicznego; mówi się, że zabiło go zaklęcie.
Jest legenda mówiąca o powstaniu ras istot posługujących się magią."

✶

Oh, in dreams I have watched it spin
Seen a violent crack of atoms where all light comes in
Oh, in dreams I have lain in sin
Just to be the cracked and the cared for

Minione imię

Charlotte

Nadane imię

Cyane

Inaczej

Cyjane, Cyjanek, Cyna

Pierwotnie

Człowiek, kobieta, córka Grace. Jej brat założył Stowarzyszenie Nocy.
Parała się magią, tak jak jej matka i wuj. Wiele czasu spędzała z Connorem. Chciała odnaleźć sposób na wieczne życie, po śmierci wuja jeszcze bardziej jej na tym zależało, próbowała też znaleźć sposoby na zwrócenie życia. David Walker ją powstrzymał i ukarał. Dał jej życie wieczne tak jak chciała, jednak odebrał jej świat, barwy i miłość, skazując na samotność i czarno biały świat.

Maria                  Jean

|-----------------|

 |

|----------------|---------------|

Michele ✝        Grace        Connor ✝

 |

|----------------|

Charlotte             jej brat

Spotkała na swej drodze Spectre.

Żyje w świecie Fantazji. Powiązania z kultem Jedynego Słusznego Pana.

Uznawana za widzącą, kapłankę.

Spokojna, nieprzewidywalna, czasami cyniczna, zmienna.

Enigmatyczna, tajemnicza, melancholijna, nostalgiczna.

Nie zdaje sobie sprawy z upływu czasu.

Miesza jawę ze snem.

Nie ma poczucia rzeczywistości.

Bardzo stara. Wiele wie.

✶

Where to, where to begin?
I live alone, I live a lonely life without you

Powrót.